Blue Team - dwa kolejne tytuły

BLUE TEAM - 1961-62

            Po porażce na olimpiadzie 1960 roku, tym bardziej dotkliwej, że poniesionej na własnym terenie, na oczach wielu kibiców, pozycja Carlo Alberto Perroux została nieco zachwiana. Przed mistrzostwami świata 1961 włoska federacja brydżowa postanowiła zdemokratyzować system wyłaniania reprezentacji licząc, że pozwoli to na wyłonienie drużyny lepiej przygotowanej i  umotywowanej niż gwiazdy Blue Teamu. Trójstopniowe eliminacje par doprowadziły do wyłonienia drużyny, która miała rozegrać z drużyną, powołaną przez Perroux 180-rozdaniowy mecz o prawo reprezentowania Włoch w Buenos Aires.

            Do meczu tego ze strony pretendentów stanęli: Bianchi - Brogi, Bresciani - Facchini, Bovio - Monaco, Cremoncini - Mascheroni.

            W samym Blue Teamie też szykowały się zmiany. Z gry w reprezentacji zrezygnował Siniscalco. Trzeba było szukać partnera dla Forqueta. Zdecydował się on na grę z Benito Garozzo. I tak rozpoczęła się historia pary Forquet - Garozzo, jednej z najlepszych par w historii brydża. Poza nimi pozostali Avarelli - Belladonna i Chiaradia - d’Alelio.

            Rutyniarze bez trudu obronili miejsce w reprezentacji, wygrywając 243 - 168.

            We Francji też odbywały się dziwne manewry wokół ustalenia reprezentacji. Po wygraniu Olimpiady w 1960 roku, Delmouly i Bourchtoff zostali oskarżeni przez Svarca i Boulangera o nieczystą grę (posądzano ich o stosowanie tzw. „windy” - im wyżej były trzymane karty, tym były silniejsze). Dochodzenie przeprowadzone przez federację francuską nie potwierdziło tych oskarżeń i w jego efekcie para Boulanger - Svarc została zdyskwalifikowana za pomówienia i nie dopuszczono jej do walki o reprezentację. Zaprotestował przeciwko temu Jais, co zakończyło się jego rezygnacją z gry w reprezentacji i wystawieniem pięcioosobowego składu - Bacherich - Ghestem, Trezel - Le Dentu, Deruy, kapitan niegrający - de Nexon.

            Drużyny amerykańskie wystąpiły w następujących składach:

USA: Leventritt - Schenken, Gerber - Hodge, Kay - Silodor, Westcott - kapitan niegrający

Argentyna: Bosco - Dibar, Calvente - Rocchi, Castro - Cramer, Cabanne - kapitan niegrający

            Podczas mistrzostw Włosi zdeklasowali wszystkich przeciwników. Pokonali USA 382 - 262, Francję 371 - 261 i Argentynę 422 - 282.

            Argentyna odstawała od stawki, ulegając USA 284 - 411 i Francji 287 - 339 (chociaż w tym meczu losy ważyły się prawie do końca - jeszcze 20 rozdań przed końcem prowadzili Argentyńczycy). Mecz o drugie miejsce, pomiędzy USA i Francją, był bardzo wyrównany. Przez 100 rozdań (rozgrywano mecze 144-rozdaniowe) Francuzi prowadzili i gdyby dysponowali trzema parami, prawdopodobnie wygraliby ten mecz. A tak drugie miejsce ponownie zajęli Amerykanie, którzy, według opinii obserwatorów, tym razem wystawili słabszą drużynę niż w poprzednich mistrzostwach.

Włosi, tradycyjnie bili przeciwników precyzją licytacji. Oto przykład:

Mecz Włochy - Francja:

¹⁾naturalne, Canape

²⁾silna ręka, 4+♣ i 5+♥

¹⁾5+♥ i 4+♣

²⁾relay

³⁾kara dłuższe od pików

⁴⁾relay

⁵⁾układ 0-5-3-5

⁶⁾Blackwood

⁷⁾trzy asy

Na obu stołach wzięto 13 lew.

            Przed Mistrzostwami Swiata 1962 gracze Blue Teamu nie musieli już poddawać się demokratycznej weryfikacji. “Młodzież” włoska, która w 1961 roku w Mistrzostwach Europy w Torquay zajęła piąte miejsce, pokornie wróciła na swoje miejsce w szeregu i gracze Blue Teamu jako obrońcy tytułu pojechali do Nowego Jorku w nie zmienionym składzie.

            W USA, w wyniku eliminacji, nastąpiło znaczne odmłodzenie drużyny. W jej skład weszli: Mathe - von den Porten, Coon - Murray, Key - Nail. Kapitanem niegrającym był John Gerber.

            Stawkę uzupełniały Wielka Brytania, tym razem bez pary Reese - Schapiro, w składzie: Priday - Rodrigue, Gardener - Rose, Konstam - Truscott oraz Argentyna (Attaguile - Jaques, Beriso - Cabanne, Calvente - Rocchi, Blum - kapitan niegrający).

            Włosi zagrali słabiej niż na poprzednich mistrzostwach. Złożyły się na to dolegliwości zdrowotne - Forquet rozchorował się w trakcie mistrzostw i przez kilka rund Blue Team występował w składie awaryjnym: Chiaradia - Garozzo i Belladonna - d’Alelio. Kryzys formy przechodził także Belladonna. Oto dwa przykłady:

Obie po partii, rozdawał N:

¹⁾dwukolorówka piki - trefle

Po ataku treflowym 13 lew. 2180 dla USA

Belladonna nie dość, że optymistycznie skontrował szlemika z doskonałymi fitami w kolorach partnera, to i nie uciekł po rekontrze. Było to tym bardziej kosztowne, że na drugim stole Garozzo - Forquet nie doszli do szlemika:

640 dla Włoch

¹⁾5+♣, próba szlemikowa

²⁾sign off

            Włosi, osłabieni chorobami oddali w pewnym momencie prowadzenie Amerykanom. Oto najbardziej niezrównoważone rozdanie tej fazy meczu:

WE po partii, rozdawał E:

1010 dla USA

500 dla Włoch

Do odzyskania prowadzenia przez Włochów walnie przyczyniły się dwie skontrowane częściówki:

Obie przed partią, rozdawał N:

Po ataku trzy razy w kiery Amerykanie zdołali to wypuścić, podczas gdy na drugim stole, na taki sam kontrakt, ale bez kontry, Garozzo z Forquetem wzięli sześć lew. 13 imp dla Włoch.

WE po partii, rozdawał N:

Atak dziesiątką kier, 9 lew. Na drugim stole Włosi na NS przegrali 3♠ bez jednej za 100. 11 imp dla Włoch.

Dziesięć rozdań przed końcem Włosi prowadzili różnicą 58 imp. Wydawało się, że już jest po meczu. Ale...

            Rozdanie 138. Obie po partii, rozdawał E.

Po ataku trójką pik Chiaradia przebił w stole i zagrał królem trefl na ekspas. Murray, po wzięciu lewy na asa połączył atu. Dalej Chiaradia znowu zbłądził i bez jednej. A w pokoju zamkniętym:

Atak także trójką pik. Tu rozgrywający także zagrał króla trefl, ale gdy W nie położył asa, przebił atutem w ręce i na dwustronnych przebitkach, w połączeniu z impasem kier wziął 12 lew. 19 imp dla USA.

            W czterech następnych rozdaniach Amerykanie kolejno odrabili 1,2,5 i 1 imp. Ale dwa ostatnie były remisowe i Włosi wygrali różnicą 26 imp - 331-305.

            W pozostałych meczach Włosi wygrali bez trudu - z Wielką Brytanią 365 - 286 i z Argentyną 420 -328.

            Sensacyjny przebieg miał mecz USA - Wielka Brytania. Anglicy na początku uzyskali już nawet 64 imp przewagi. Jednak Amerykanie systematycznie odrabiali straty i na dwa rozdania przed końcem meczu wyszli na prowadzenie, wygrywając w końcu 345 - 332. Z Argentyną Amerykanie poradzili sobie łatwo - 400 - 242.

O trzecie miejsce zaciętą walkę stoczyli Brytyjczycy z Argentyną, zwyciężając 318 - 311.

© Marek Wójcicki