Blue Team 1965-66

            Trzynaste mistrzostwa świata rozegrane zostały w 1965 roku w Buenos Aires. Do boju przystąpili: mistrzowie Ameryki Północnej – drużyna USA w składzie Schenken – Leventritt, Erdos – Petterson i para mikstowa Dorothy Hayden – Becker, mistrzowie Ameryki Południowej – Argentyna – Cabanne – Santamarina, Attaguile – Rocchi, Berisso-Lerner, mistrzowie Europy – Anglicy – Reese – Schapiro, Flint – Rose, Konstam – Harrison-Gray oraz obrońcy tytułu – Blue Team w składzie Avarelli – Belladonna, Forquet – Garozzo, d’Alellio – Pabis-Ticci pod wodzą Carlo Alberto Perroux.

            Te drużyny miały rozegrać systemem każdy z każdym 144 rozdaniowe mecze. Fragmenty meczów rozgrywano stopniowo, tak, że w trakcie mistrzostw różne mecze były w różnych fazach zaawansowania.

            Po twardej walce w finale olimpiady 1964, za najpoważniejszych konkurentów Włochów w walce o tytuł uważano Anglików. Jednak już po 48 rozdaniach meczu z Wielką Brytanią Blue Team prowadził 124-61 i stało się jasne, że tym razem Anglicy nie odegrają większej roli w walce o najwyższe trofeum. Oto jedno z rozdań pierwszej części meczu Anglia – Włochy, pokazujące, że Anglicy nie byli w szczytowej formie:

Obie po partii, rozdawał E:

Avarelli przegrał szlemika przez zbyt szybkie dołożenie karty z dziadka przez Belladonnę – po ataku pikowym, zabił asem i zagrał w atu do asa. Teraz trefl do damy w stole, jeszcze raz atu do ręki i ponownie trefl. Gdy Rose wskoczył asem, Belladonna, przed zadysponowaniem karty przez rozgrywającego dołożył blotkę, a przywołany sędzia nie pozwolił na zmianę tej karty i bez jednej. Mimo to Anglicy stracili w tym rozdaniu 11 imp, gdyż na drugim stole, także po otwarciu 1♠ przez E nie weszli w ogóle z kartami NS do licytacji i Włosi zapisali 620 za wygrane 4♠.

            Jakiekolwiek szanse Anglików spadły praktycznie do zera, gdy w czasie mistrzostw Amerykanie oskarżyli ich „czołgową” parę Reese-Schapiro o stosowanie nielegalnych sygnałów – pokazywanie na palcach ilości kart w kierach. Po tym oskarżeniu kapitan drużyny brytyjskiej wycofał Reesa z Schapiro z gry.

            Całą tą sprawę opisaliśmy w osobnym artykule. Po latach ocenia się ją różnie – oto rozdanie z Buenos Aires, które wydaje się świadczyć na korzyść Anglików:

WE po partii, rozdawał N

Pabis-Ticci z d’Alelio bez problemu doszli do 4♠:

i 12 lew po ataku damą kier. A na stole, gdzie grali Reese z Schapiro:

8 lew za 110.

W decydującym o tytule meczu Włochy – USA, walka była zacięta. Oto wyniki kolejnych segmentów (saldo liczone dla Włochów):  -7,  -10,  -9,  +18, +24, -21, +33, -12 – do ostatniej dwudziestki Włosi siedli z przewagą jedynie 16 imp (230:214).  W ostatniej części meczu Amerykanie próbowali odrabiać straty nieco na siłę, jak w poniższym rozdaniu:

WE po partii, rozdawał W:

Pokój zamknięty:

Bez dwóch, 100 dla Włochów.

Pokój otwarty:

Swoje, 470 dla Włochów.

Oto inne rozdanie tej części meczu:

WE po partii, rozdawał W:

I po ataku pikowym bezproblemowe swoje, podczas gdy na drugim stole:

            Ostatnia dwudziestka zakończyła się pogromem Amerykanów – 74:16.

            Za najlepszą parę mistrzostw uznano Forqueta z Garozzo. Oto rozdanie, ilustryjące ich doskonałą formę:

Hayden – Becker ugrzęźli w 3pp z ręki S, przegranych bez jednej. A na drugim stole:

            Po ataku damą trefl, Garozzo wziął lewę na stole, zaimpasował pika damą, po czym przebił pika w stole i zagrał stamtąd w atu. E przepuścił i walet z ręki wziął lewę. Teraz przebitka kolejnego pika i znów atu ze stołu. Schenken wskoczył asem i zagrał w trefla. Po wzięciu lewy na króla, Garozzo zaczął zgrywać dobre piki, oddając jedynie dwa kara.

            Kolejne mistrzostwa świata,  w 1966 roku odbyły się w Saint Vincent we Włoszech. Poza Blue Teamem do walki o Bermuda Bowl stanęły drużyny: mistrza Ameryki Północnej – USA w składzie Hamman – Mathe, Rubin - Feldesman, Kehela – Murray, mistrza Ameryki Południowej – Wenezueli – Berah – Rossignol, Benaim – Onorati, Straziota - Vernon, mistrza Azji – Tajlandii – Boonsupa, Gaan, Gimkiewicz, Istenveli, Nandhabiwat, Raengkhan i wicemistrza Europy – Holandii (mistrzostwo zdobyli Włosi) Kreyns – Slavenburg, Blitzblum, Boender, Oudshoorn, de Leeuw.

            Włosi zdobyli tytuł bezapelacyjnie. Świadczą o tym wyniki poszczególnych meczów -  z USA 319-262, z Wenezuelą – 362-203, z Holandią – 326-198 i z Tajlandią – 486–143. Drugie miejsce zdobyli Amerykanie, którzy pokonali Wenezuelę 398-260, Holandię 477-243 i Tajlandię 359-234. Trzecie miejsce niespodziewanie zajęła Wenezuela, wygrywając z Holandią 331-247 oraz z Tajlandią 326-290. Holandia pokonała Tajlandię 293-230.

            Przewaga Włochów nad słabszymi drużynami była ogromna.  Świadczy o tym na przykład poniższe rozdanie z meczu Włochy – Syjam:

Obie przed, rozdawał N:

Swoje, 590 dla Włochów

Atak królem pik i swoje, 400 dla Włochów

Z silniejszymi drużynami Blue Team zdobywał punkty własną grą. Oto rozdanie z meczu z USA, w którym Forquet z Garozzo zademonstrowali bardzo dobrą licytację, a Garozzo popisał się perfekcyjną rozgrywką:

WE po parti, rozdawał W

S zaatakował ♦4; N zabił królem i powtórzył kara asem. Garozzo zrzucił z ręki trefla. Teraz N zagrał dziesiątkę trefl – dama, król i as. Rozgrywający zagrał ze stołu waleta kier, który wziął lewę. W kolejnej lewie dziewiątka pik – walet, dama. Kier do stołu i impas dziesiątką pik. Po zgraniu asa pik, Garozzo przebił pika w dziadku i ponownie zaimpasował kiera, zapisując swoje.

            Na tych mistrzostwach z Blue Teamem pożegnał się Carlo Alberto Perroux – twórca Błękitnej Drużyny, kapitan niegrający reprezentacji Włoch od 1950 roku, który doprowadził drużynę na absolutne wyżyny światowego brydża. O jego znaczeniu dla graczy najlepiej świadczy wynik z Olimpiady 1960 r. w Turynie – jedynej przegranej Blue Teamu w latach 1957-1966 – podczas której z powodu choroby nie mógł być z nimi. W drużynie było widać objawy zmęczenia. Gracze, mieszkający w różnych miastach Włoch byli syci sławy i tytułów. Nie chcieli dłużej podporządkowywać się reżimowi treningowemu, narzucanemu przez Perroux, który wymagał np. spotkań całej drużyny w okresie świąt wielkanocnych. Spowodowało to rozdźwięki i Carlo Alberto Perroux zrezygnował z prowadzenia drużyny. Ale era Blue Teamu nie skończyła się...

Marek Wójcicki